Natuurlijk heb ik soms mijn vragen
Natuurlijk komt er twijfel boven
Ik kan toch niet nu al
Jouw eeuwige trouw beloven?
De wonden zijn er, en dat weet je
Ze moeten langzaam dichten
Met door de zalf van jouw liefde
Zal de pijn voor vreugde zwichten.
Natuurlijk zijn er van die dingen
Die ’s avonds spoken door mijn hoofd
Ik heb die trouw en eeuwige liefde
Tenslotte al een keer beloofd
Gebroken beloften, gelijk de harten
Zijn er enkel van gekomen
Maar jouw liefde laat me geloven
Het ‘ons zijn’ laat me opnieuw dromen
Natuurlijk dacht ik eventjes geleden
Dat ik voor altijd vrijgezel zou zijn
Die losse flirt's met zoete woordjes
Zou gebruiken als medicijn
Maar in mijn wilde mannen leven
Heb jij die driften nu geblust
En al mijn twijfels en mijn zorgen
Met je liefde weg gekust.
En al kan ik geen beloften maken
Geen garantie voor geluk
Jij lijmt de duizend en één scherven
Langzaam aan weer tot één stuk
En als mijn hart weer is herrezen
Uit de put van diep berouw
Dan zal ik het geheel en onvoorwaardelijk
Toevertrouwen aan jou!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten