Vroeger kon ik duizend woorden
zonder maar één aarzeling
in gedichten laten vloeien
Nu wil ik mijn woorden schrappen
en dan telkens overnieuw
de zin uit nieuw zaad laten bloeien
Ik wil het liefst opnieuw beginnen
nieuwe poëzie gaan schrijven
en dan het allerliefst aan jou
zodat ik met mijn lieve woorden
je weer zou verleiden, doen verbazen
en zo de weg naar jou hart toe opnieuw vinden zou
Maar ik raak verloren in mijn woorden
en als een soort van dyslectie
lees ik niet meer wat ik voel, maar wat ik denk dat er dan staat
met mijn eigen interpretatie
geef ik het verhaal mijn eigen draai
en ben ik aan het einde kwijt, waar het nu eigenlijk om gaat...
ik wilde zeggen, dat ik bang ben
dat ik een triller schrijf in plaats van een roman
en dat ik vaak genoeg in mijn eigen levensboek verdwaal
ik weet dat ik met die duizend woorden
minder zeg dan met die vier
die de rode draad zouden moeten zijn in dit verhaal
Geen opmerkingen:
Een reactie posten